Kijk of je van je bestaande foto’s een (kleine) VORMSERIE kunt samenstellen. Stuur die op voor publicatie.
Als je daar geen geschikte foto’s voor hebt dan wil ik je vragen om een kleine vormserie (drie foto’s) te maken met papier (wit, gekleurd of ..).
Sequenties worden niet zo heel vaak gemaakt. Mocht jij wel eens eerder een of meerdere sequenties hebben gemaakt hou ik me aanbevolen voor een zo’n serie. Uiteraard ook om te publiceren.
Wim
De digitale inkt van paragraaf 3.4 was nauwelijks opgedroogd toen de eerste sequenties al in mijn mail box lagen. Wim en John ontliepen elkaar slechts enkele minuten.
In beide gevallen is fotograaf de bewegende partij. In de tweede reeks zijn snelheid relatief ten opzichte van zijn voorganger. Ik ben -zeker nu in coronatijd- een wandelaar, dagelijks tussen de 6 en 10 km. Ik kan het ook het maar moeilijk hebben als er iemand voor me loopt. Mijn vrouw noemt dat een afwijking. Ik schat dat de wandelaar voor Wim ongeveer 10 meter voor hem loopt. Om de wandelaar in één minuut in te halen moet Wim meer dan een halve kilometer per uur harder lopen. En dan ook nog fotograferen. Het is maar dat we het weten. Wat in de eerste serie aanspreekt is de ‘met voorbedachte rade’ plaats van de horizon. We komen dichterbij maar de ‘streep’ blijft op dezelfde plaats. Door de knieën of de camera wat draaien. Kies maar.
John
Wellicht moet je je scherm wat groter maken om de finesses in de series van John te zien. De bovenste twee vertelt op een subtiele wijze iets over ‘de straat’, hoe woon je, hoe is de infrastructuur, wat is het unieke e.d. Wat dat betreft zijn die twee series ook wel een mengeling van sequentieel en typologisch. Maar we hadden al eerder geconstateerd dat vaak mengvormen gehanteerd worden. De laatste sequenties past goed in die van de oude meester Ger Dekkers. Een kleine horizontale verschuiving levert (soms) een (geheel) ander beeld op. Deze rangschikking maakt naast het landschap ‘an sich’ ook de beweging daarin zichtbaar.
Bert
Niet veel later volgde deze inzending van Bert. Alsof ze klaar op de plank liggen. Ik schreef het ook al bij de foto’s van John dat de sequentie heel gemakkelijk een typologie kan zijn. Ik had er nog aan toe kunnen voegen dat dit ook qua vorm kan gelden. Bert stuurt deze serie in als een vormstudie van fietszadels die hij in enkele uurtjes fotografeerde nabij de omgeving van het Centraal Station en het Muiderpoortstation in Amsterdam. Een vormstudie die iets zegt over ons kleurrijk Nederland. Dus ook een typologische benadering. Denk maar eens aan de foto’s van Hans Eijlelboom waarmee we in paragraaf 2.1 kennis hebben gemaakt. Bert schrijft verder dat als het weer meezit en zijn agenda het toelaat hij de polder intrekt om nog wat sequenties te maken. De polder van Ger Dekkers waar ook Bert vele jaren woonde. We gaan het zien of het lukt.
Wim
Wim stuurde me ook nog een vormserie. De kleurstelling, de lichtverdeling en de herhaling of het ritme van de ‘dingen’ in het beeld zijn bepalend voor deze serie. Er is echter nog wel meer aan de hand dat verder gaat dan uitsluitend de vorm. De driehoekjes en de tekst maken ernst met het beeld en doen vermoeden dat er iets is wat duidt op gevaar. Ook de gedeeltelijke vaagheid in het beeld maken dat je er fantasierijk naar kunt kijken en er een interpretatie aan kunt geven zoals ‘waar zijn we en wat is het’. Beeldspanning te over vanwege de stand van de foto’s. Niet alleen omdat je het woord WARZONE nu op zijn kop ziet maar ook omdat de diepte in de foto’s nu geheel anders is, tegendraads. ‘Het gevaar of de dreiging’ is er door toegenomen. Alledaagse vorm, forget it!
Roos
Kees
Kees schrijft over de sequentie: “Dit zijn stuks reeksen waarbij de sequentie het ‘beeldverhaal’ betekenis krijgt door de reeks. De foto’s in zijn vaak gepresenteerd als een lineaire reeks of in een zwart grid.” Twee grappige series en met name in de tweede reeks zit een mooie plot, letterlijk en figuurlijk! De eerste serie past in de ‘definitie’ die Kees bij zijn werk schreef. Er kunnen m.i. een paar foto’s bij of af zonder dat de betekenis van de serie verandert.
De vormserie waarvan ik hieronder enkele foto’s toon heeft Bauhaus als onderwerp. De stijl van Bauhaus heeft als zodanig alles van doen met vorm, kleur en compositie. In de vormserie van Kees komt dat goed tot uitdrukking. Mogelijk dat de compositie nog meer overeenstemming heeft met het ‘Bauhaus-idee’, door een striktere benadering van horizontale (bovenaan in foto 1) en verticale lijnen in foto 3.
Trees
Peter
Peter schrijft mij: “Deze opdracht kwam goed van pas. Ik wilde nl. al langere tijd de voorbijgangers aan de overkant van de straat vastleggen. Het is leuk om te zien hoe verschillend de mensen op de beelden eruit zien. De laatste foto in de serie zou je ook weg kunnen denken, maar toch wilde ik hem niet weglaten, omdat hij deze tijd van het jaar naar mijn idee goed weergeeft.”
De sequentie van Peter, bijna helemaal goed/oké wat mij betreft. Echter hij verslikt zich. Dat doen we allemaal op zijn tijd, ook ik. De laatste foto heeft iets extra’s voor hem. Het tijdsbeeld met het mondkapje….. kill your darlings. In dit geval echt van toepassing omdat nummer 7 niet bijdraagt aan de sequentie. Nog sterker …. de overkant wordt het trottoir voor zijn huis. Het doet altijd een beetje pijn de foto die je in je hart sluit – om wat voor reden dan ook- weg te doen.
Ik heb de foto’s nog even in een galerij gezet dan kun je ze nog wat groter bekijken. Kijk wat nu foto 6 is mag er ook nog uit van mij omdat ook dit beeld net buiten de sequentie valt. En dan heb je een grappige serie van vijf foto’s (in flink contrast) van de mensen die het winterweer trotseren, de hond uitlaten, naar de winkel moeten of zomaar een ommetje maken.
Carla
Ik stuur een kleine selectie van mijn foto’s die ik gemaakt heb tijdens de week voor Pasen met heel veel paasprocessies in Malaga. Dit zijn zo verschrikkelijk veel foto’s, dat ik haast niet weet waar ik moet beginnen. Eerst alles maar uitgezocht en weggegooid wat echt niets was. Toen per dag geselecteerd. Maar dan blijft er nog een ratjetoe over. Afijn, ik heb nu allemaal prints en ga kijken of ik er een serie uit kan halen. Voor deze opdracht heb ik een selectie van foto’s gemaakt waar kinderen opstaan. Alle foto’s zijn omgezet naar zwart-wit. Dat is wat mij betreft de vorm. Ik kies voor zwart-wit omdat ik vind dat de kleuren teveel afleiden en er eenheid moet zijn.
Ik heb Carla een mailtje gestuurd met ongeveer de volgende inhoud.
Er zitten enkele heel fraaie beelden bij….. met name foto 1 en foto 2 zijn heel erg interessant qua gemoedstoestand (dromerig) van de kinderen. Ze zitten in hun eigen wereld (de mijmerende houding) en tegelijkertijd in de grote wereld van de volwassenen(ze moeten meedoen). Deze foto’s tonen daarmee een mooie spanning en er zit ook een verstilde emotie van de kinderen in. Dat is bij de laatste foto duidelijk minder. Daar is de uitdrukking net iets te toevallig wat mij betreft. Maar deze past wel het beste bij de twee eerste foto’s. De geposeerde foto van het jongetje is van een geheel andere orde. Op zich wel een fijn beeld maar heeft niet die intensiteit en gevoeligheid van de andere twee. De foto van het kind met de kaarsbol is echt heel anders. Kennelijk heb je perse een vorm serie willen maken die voldoet aan deze paragraaf. Maar feitelijk is het niet de vorm geweest waarom jij de foto’s maakte daar in Malaga. Ik heb op je website gekeken en daar heb je een prachtige docuserie over de Semana Santa staan! Daarin komt de situatie en de beleving van dat feest heel goed tot uitdrukking. Door nu de kinderen -of enkele kinderen- te selecteren verlies je samenhang en sfeer en uiteraard wordt het ook geen vormserie. Hoe het bij de totaalbeleving en sfeer zou ik willen zeggen. Laat de vormserie maar voor wat die is. Eerder stuurde je me geweldige typologieën en ook de documentaire serie beheers je prima. Inhoud boven vorm!!
Willy
Koningsdag 2020 werd Woningsdag 2020. Een woordgrapje waar ik op dat moment de lol niet zo van in zag. Ik zat braaf thuis, alleen en had behoefte aan plezier, aan een uitlaatklep.
Die vond ik in de fotografie. Het resulteerde in een sequentiële reeks, samengevat in een filmpje, opgevrolijkt met het Wilhelmus in clubmixstijl van DJ Jean. Dit is een korte versie. Als ik destijds bij het maken een ‘echte’ sequentiële serie voor ogen zou hebben gehad dan was ik zorgvuldiger geweest in het creëren van de beelden. Zowel in belichting, als van variatie in de sequentie. Fototechnisch is het geen hoogstandje, maar ik heb genoten van het proces.
Heerlijk tijdverdrijf. Ik heb zojuist een artikel voor een fotomagazine geschreven naar aanleiding van een interview. Daarin komt naar voren dat de fotograaf foto’s maakt van -zoals hij zelf zegt- onbenullige alledaagse dingen. “Als ik iets zie wat me opvalt maak ik een foto. Ik treed er niet mee naar buiten……” Enfin het gaat zo een beetje verder. Naar aanleiding daarvan… misschien geen fotografische hoogstandjes, alhoewel wat bedoelen we daar precies mee…. technisch misschien wat minder maar wel persoonlijke uitingen. Fotoclubs zouden misschien één keer per jaar iedereen onbenullige foto’s moet laten meebrengen. Volgens mij een avondvullend programma met creatieve geesten en persoonlijke verhalen. Zo zie ik de Woningsdag van Willy. Persoonlijk en creatief, daarover moet het gaan in de fotografie en dat het dan ook nog grappig is, is mooi meegenomen! Ik hoop dat het glas nog eens gevuld is!
Frans
Heb gekozen voor een VORM-serie en geplaatst in een paneel van vier. Het zijn foto’s uit mijn archief en zijn onder 45 graden gedraaid. Als je een beetje afstand neemt, lijkt het dat je naar binnen wordt gezogen.
Margo
Mijn sequentie van een vaas tulpen die ik het afgelopen jaar gemaakt heb. Elke dag is de vaas in een studio gefotografeerd. Technisch vind ik het nog niet helemaal perfect maar het verval van de tulp is duidelijk.
Martin
Enige jaren geleden maakte ik een drieluik over mijn levensfase waar ik op dat moment in zat. Achteraf gezien is het een sequentie. Er zit gelaagdheid in :
- Heden, verleden en toekomst.
- De drie foto’s kunnen niet zonder elkaar en vormen samen mijn verhaal.
Wil
Ik heb als vorm gekozen voor bloemen/planten. Door ze zwart/wit te maken en het contrast te verhogen krijgen ze een mysterieuze uitstraling.
Het zijn de dahlia, waterlelie en wolfsmelk.
Het zwart-wit draagt bij tot het abstraheren naar de vorm. Wil noemt dat mysterieus, dat kan maar in ieder geval transformeer je op deze manier het werkelijke van de bloem naar vorm. Toevallig kwam ik vandaag een artikel tegen van Magnum fotografen waarbij steeds de vorm van een cirkel (net zoals hierboven) een basis van de foto was. Als je het artikel wilt lezen, klik dan hier.