Opdracht A: Tien foto’s van de Nederlandse fotograaf Hellen van Meene. Daaruit maak je zelf een serie (minimaal 3 foto’s). Het moet voor jou een samenhangende serie zijn. Daarna beantwoord je de vragen.
- Wat is je serie geworden. Geef dat aan met de cijfers die bij elke foto in de PDF 32A stonden bijvoorbeeld 7-3-9-1
- Is het een verhalende serie of is het een documentaire serie?
- Geef aan de serie die jij hebt gemaakt een titel.
- Heeft jouw serie een bepaalde boodschap of een bepaald verhaal? Als dat zo is moet je in maximaal vier zinnetjes die boodschap of verhaal opschrijven.
- Als je geen directe boodschap of verhaal bij je serie hebt, is er dan in je serie wel een bepaalde emotie die opgeroepen wordt. Zo ja noteer die dan.
- Is er voor jou een sleutelfoto (de meest bepalende zowel qua inhoud als vorm) in de serie die jij gemaakt hebt.
- Heb je nog andere toevoegingen/opmerkingen.
Inmiddels zijn er 5 deelnemers die de foto’s van Hellen van Meene hebben verwerkt. Vier van hen noemen het een documentaire serie. De volgorde is niet essentieel voor ‘het verhaal’. Gelukkig is er ook iemand die er een chronologisch verhaal van heeft gemaakt. Da kan zeker ook en daarmee verandert ook het karakter van de serie. [Peter van Tuijl 21 januari 2021]
Ik zet de antwoorden van jullie in een pdf. Dan kunnen fotografen die wat later deze opdracht maken er ook fijn over nadenken en zien niet meteen wat anderen vinden. OPEN DE PDF!
Opdracht B: Bekijk op de site van DuPho documentaire fotografen. Je kiest er eentje uit en je schrijft op waarom je deze fotograaf gekozen hebt en wat voor jou speciaal is aan het werk. Als je dit opstuurt mag je er één foto van de desbetreffende fotograaf bij doen.
Roos
Opdracht B: Voor mij sprong de foto van Jeanette Bos [website] er meteen uit. De foto is heel kleurrijk en vol dynamiek door de flitstechniek die gebruikt is. Deze techniek heb ik ook vaak toegepast tijdens mijn periode als carnavalsfotograaf. Ook daarbij krijg je prachtige lichteffecten. Ik heb daarna haar eigen website bekeken en zag dat ze vaak gebruik maakt van die “bewogen dynamiek” in kleur en in zwart-wit. De foto’s vertellen allemaal echt een verhaal. Ik was er erg van onder de indruk!
Carla
Opdracht B: Jeetje, je maakt het ons erg moeilijk. Een keuze uit zoveel fotografen. En dan ook nog een traagwerkende website :-). Maar uiteindelijk heb ik gekozen voor een foto van Ron Gessel. Ik ken Ron ook van zijn werk op Facebook. Ron maakt straatfotografie, vaak in het buitenland. Maar ook landschappen. Wat mij bij hem opvalt is het prachtig gebruik van licht, maar ook kleur. Deze foto is daar een mooi voorbeeld van. Je ziet een bijzondere man in een stadse omgeving. Aan de gebouwen te zien ergens in Amerika. De man heeft een actieve houding en is op weg. De kleurtonen in de foto vind ik prachtig en zijn heel evenwichtig.
Wim
Kameroen, zoals nagenoeg alle gekoloniseerde landen, heeft in het verre verleden veel van haar eigen identiteit verloren aan de Portugezen, Fransen, Duitsers en Britten. Land, cultuur en maatschappelijke structuren zijn nagenoeg definitief uitgewist naar (Europese) “lichtende” voorbeelden van normen en waarden van de overheersers. Onder het mom van “vooruitgang” en is het eigenbelang van de kolonisator de enige drijfveer gebleken en is nooit enige maatschappelijke betrokkenheid of rekenschap getoond aan de lokale bevolking. Reinout toont met deze documentaire op een invoelende manier hoe alles moet wijken voor de hebzucht van de Chinezen die, net als de Europeanen, geen enkele verantwoording tonen voor mens, landschap, lokale economie en de laatste restjes cultuur.
Trees
Ik heb gekozen voor Rosalie van der Does. Op een geestige manier is ze kritisch. Ze laat alledaagse taferelen zien, waarbij ons een spiegel wordt voor gehouden. De situaties zijn komisch, menselijk, doen ons glimlachen. Maar ze zijn ook irrationeel. Is er van te voren wel goed nagedacht over wat we gingen kopen, past het wel in de auto? Of was het een impuls, een koopje dat we niet konden laten lopen?
Mensen hebben thuis vaak al zo veel spullen, bewaard, want het kan nog van pas komen. Maar als we het nodig hebben kunnen we het niet meer vinden. Dan maar weer naar de winkel. Uiteindelijk weten we niet meer wat er mee te doen, maar er ook geen afstand van kunnen nemen. Onze ogen zijn groter dan onze maag. De foto van de volle garage vindt ik daar een voorbeeld van. Tijd om te ontspullen?
Peter
Opdracht A: Opdracht A vind ik een lastige opdracht. Het eerste dat bij mij opkwam was de ontluikende puberteit en de onzekerheid die dat met zich meebrengt. Vooral de foto 1,2,3 en 6 roepen dit bij mij op.
Veel fotografen en kies er dan maar eens één uit. Uiteindelijk kwam ik bij Helena Fongers uit. Haar foto’s en filosofie (zie hierboven) spreken mij erg aan. Mijn grote voorbeeld is de fotograaf Jacques Henri Lartigue een fotograaf die mooie foto’s maakt van alledaagse onderwerpen. Helena Fongers doet dat ook. De foto hierboven spreekt mij aan omdat het een warm en klein geluksmomentje weergeeft met iemand die duidelijk in haar laatste levensfase verkeert. Een dochter en een kleinzoon die met oma nog even een glaasje drinken in een café. Voor mij heel herkenbaar. Ze heeft deze foto in zwart/wit afgedrukt. Dat maakt hem sterker aangezien je niet door kleur afgeleid wordt van de emotie. Tot nu toe fotografeer ik veel in kleur. Misschien moet toch de foto’s die emotie weergeven in zwart/wit afbeelden.
Frans
Volkskrant Magazine “In Beeld” het artikel “Gewoon een Trucker is wat ik wil zijn” met foto’s van fotograaf Sabine van Wechem trok mijn aandacht. Zij ging samen op stap met Sophie van Dalen, een 19-jarige trucker. Na haar opleiding opticien vond ze haar ‘roeping’ voor vrachtwagenchauffeur. Haar droom is om uiteindelijk exceptioneel transport te gaan doen. Sabine benadert mensen persoonlijk en gelijkwaardig waardoor ze ‘echt’ toegang krijgt. Bij haar gaat het altijd om de ontmoeting en gaat op zoek naar de echte blik van de persoon bij documentair werk of portretten.
Willy
Dit omgevingsportret komt uit de serie Wakers, slapers en dromers van documentair fotograaf Loek Buter. De thematiek spreekt mij aan, want het onderzoekt de relatie tussen de mens en het landschap waarin hij leeft. Hoe de omgeving je vormt en richting geeft aan het leven dat je leidt. Deze foto is een goed voorbeeld van de wijze waarop hij bewoners/gebruikers van het land in beeld brengt. Bij bestaand licht met veel context in de vorm van de natuurlijke omgeving. Naast deze portretten schetst hij met landschapsbeelden en beelden waarin omgeving en sporen van menselijke activiteit samenkomen een realistisch esthetisch beeld van de mens en zijn habitat.
Margo
Ik heb voor een foto van Bernadet de Prins gekozen. Op de foto is een kind met sonde te zien wat huilt. Heeft het pijn of last van de sonde of is hij geschrokken van zijn vader in beschermende kleding. De vader kijkt naar het kind en in zijn ogen is machteloosheid en verdriet te zien. Het toe moeten kijken hoe je kind ernstig ziek is en weinig kunnen doen. Je probeert te troosten maar het is niet uit te leggen aan zo’n klein kind wat er aan de hand is en waarom je die beschermde kleding aan moet. Voor mij is dit een heel intiem portret wat ook heel veel liefde uitstraalt.
Wil
Waarom springt deze foto er voor mij uit ….
Het is een heel intiem beeld van een heel bijzonder en intiem moment. De ontlading op het gezicht van de moeder met de beschermende handen om haar pasgeboren baby. De liefkozende hand van de vader op het voorhoofd van zijn vrouw. De handen van de arts die de pasgeboren baby voorzichtig aan de moeder overhandigd. Tevens de handen van een verpleegster met een doek om de baby schoon te wrijven.
Wil geeft heel goed weer van wat er te zien is op deze foto. Ook de kleur (toon) en de compositie dragen heel veel bij aan de sterkte en de emotie van het beeld. Ik vind het moment ook heel treffend. Vooral de hand van de vader op het hoofd van zijn vrouw ….. Mooi uitgezocht Wil!