O 2.3 Opdracht

Yvonne Brandwijk (1971) Ik wil graag dat je de serie Mrs bekijkt en dat je daarover de vragen beantwoordt.

Uit de serie Mrs | © Yvonne Brandwijk

Op dit moment (3 januari 2021) is de website van Yvonne Brandwijk niet bereikbaar. Ik weet niet of het van tijdelijke aard is. Degenen die voor die tijd de opdracht nog verwerkt hebben staan hier nog. Jammer want haar werk is zeer de moeite waard. Mogelijk later?

Willem Popelier (1982) Ik wil je vragen om van Willem de serie Paris Error te bekijken en daarover de vragen te beantwoorden.

Uit de serie Paris Error | © Willem Popelier

Beantwoord de volgende vragen voor elk van de series. Houd het kort, maak er geen ellelang verhaal van.

  1. Documentaire Fotografie kan gezien worden als verteller over de ‘wereld’. WAT vertelt elke serie ?
  2. In hoeverre vind jij de serie relevant voor de ‘wereld’ ?
  3. In hoeverre is de serie dwingend van betekenis ? De vraag zou je ook kunnen lezen als: In hoeverre laat de serie ruimte voor een eigen interpretatie ?
  4. Wat vind je van de (fotografische) uitwerking van de serie ? Je mag de vraag ook lezen als: wat vind je ervan HOE de fotograaf de serie heeft uitgewerkt ?
  5. Wat vind je van de presentatie van elke van de series ?
  6. Eventuele opmerkingen over één of meerdere series.

Bert

Yvonne Brandwijk

1.  Ik zie de dagelijkse sleur van alzheimer.

2.  Iets dat iedereen kan overkomen.

3.  Je kunt het betrekken op je eigen familieleden.

4.  Ik zie een dag uit het leven van…

5.  De beelden sluiten logisch op elkaar aan.

6.  Alzheimer, je wordt erg afhankelijk.

Willem Popelier

1.  De afschuwelijke terroristische aanslagen.

2.  Zeer confronterend.  

3.  Je gedachten gaan alle kanten op.

4.  Het ziet er uit als een plakboek.

5.  Een beetje een ratjetoe aan beelden.

6.  Komt chaotisch over, is waarschijnlijk wel de bedoeling!

Astrid

Yvonne Brandwijk

Vergankelijkheid, afhankelijkheid.

Het is een beelddocument over ouderdom.

Er is ruimte voor eigen interpretatie. Gaat het over ouderdom? Gelatenheid? Vergankelijkheid? Afhankelijkheid? Rust? Betreft het een dierbaar persoon van de fotograaf? Wil de fotograaf een dagritme van de persoon laten zien? Of de treurigheid die bij alles van het gezicht te lezen is?

Goed uitgewerkt. Keuze voor zw/wit past hierbij. Logische tijdlijn.

Sober. Past bij de serie.

Willem Popelier

Emotioneel verslag van de terreuractie in Parijs in beeld en tekst.

Is een wereldwijd probleem op gevoelige wijze neergezet.

De serie is duidelijk en geeft aan wat de fotograaf wil overbrengen. Er is geen ruimte voor eigen interpretatie.

Een kunstzinnige weergave. De schok is bijna voelbaar doordat de fotograaf de teksten heel kort heeft gehouden.

Ik heb me ertoe moeten zetten de serie goed te bekijken. Is niet heel makkelijk om een lijn in te zien.

Wim

Yvonne BrandwijkWim Populier
1 Hoe papienten met Alzheimer steeds meer in zichzelf gekeerd raken en hoe begeleiders en omstanders daarop (kunnen) reagerenpersoonlijk ervaring van een nachtmerrie
2Alzheimer is een steeds vaker voorkomende ziekte en vraagt aanpassing van familie en gezondheidszorg;
gebeurtenis heeft grote impact;
de serie is een relaas en bewijs van aanwezigheid
3minder eenvoudig als je geen ervaring hebt met Alzheimer in je eigen omgevingdoor de teksten wordt je meegenomen; de herinneringen aan wat er in de media verscheen vult de rest in; weinig eigen invulling/geen notie wat het met je zou doen als je er zelf zou zijn geweest
4zwart-wit benadrukt de “grijze” wereld verhalend, bewijsvorm en symboliek, maakt veel indruk
5niet bijzonder, zoals zoveel documentaire seriesbijzonder creatie, ik ken weinig andere series die deze vorm hanteren
6De serie lijkt in 1 dag te zijn gemaaktchapeau!

Trees

Hierbij mijn uitwerking van opdracht 2.3. Wel fijn om zo bewust naar een serie te kijken.

Serie MRS van Yvonne Brandwijk

De serie vertelt mij over de in zichzelf gekeerdheid van Mrs, opgesloten in haar eigen wereld, zonder contact, de wereld is weg, ze is als een kind. Drie keer staat er een tweede oudere vrouw op de foto, ze staan los van elkaar, kijken langs elkaar heen.

Relevant voor de wereld? Zo zijn er vele mrs. –en, en is dat ook onze toekomst? Mogen we blij zijn als er nog iemand voor ons zorgt of naar ons omkijkt?

Ja, deze serie laat meerdere interpretaties toe. Je kunt dit ook zien als het verlies van contact met een geliefd persoon of als zorg om de toekomst, waarin er geen contact meer is of onverschilligheid naar elkaar.

Ik vind het bijzonder  hoe de serie is uitgewerkt in en rondom het zwembad: ontdaan van kleren en decorum, in kale zwembadruimte, en in het water, los van de grond, zweeft de mens in een grote ruimte, in een zwemband wordt ze nog over eind gehouden. Eigenlijk wel dramatisch en triest.

De presentatie vind ik heel evenwichtig: het eerste beeld laat zien dat mrs. weer is als een kind, en de volgende beelden zijn symmetrisch opgebouwd: 2ste en 10e beeld: ze is thuis, verdiept in een zinloos (?) reclameblaadje, tijdschrift, 3e en 9e foto, beide dames in zwempak voor het zwemmen en weer aangekleed na het zwemmen, 4e en 8e foto, direct fysiek helpend contact met begeleidster, zoals met een kind, 5e en 7e foto, in water en onder douche, angstig? Wil ze dit? 6e foto is de centrale foto, hele sterke symmetrische compositie, mrs in zichzelf gekeerd, de twee helpende kijken elkaar aan, over mrs. heen, hangend in haar zwemband.

Serie Paris Error van Willem Populier

De serie vertelt dat van een onbekommerd vol leven in een flits terecht komt in een leven dat uit elkaar valt. Ook al ontkom je aan een catastrofe, je verblijft toch aan de rand ervan. Vanuit het normale leven herken je de terreur niet, het feestelijke vuurwerk blijkt dodelijk te zijn, en opeens beland je in een beangstigende realiteit, ambulances, leger, politie, verloren vrienden.

Leven en dood liggen zo dicht bij elkaar.

Wanneer je dit meegemaakt hebt blijft de zwartheid in je zitten en is het persoonlijk. Voor de buitenwereld is het abstract en verdwijnen de overledenen in de lucht als kleine ballonnen, of zijn het slechts vlekken op een plattegrond. Parijs en jezelf zijn niet meer als voorheen, geen lichtstad maar zwart. De vraag blijft ook hangen ‘Wat voor geluk had je, welk toeval speelde er, om zelf net weg te zijn, ontsnapt te zijn aan de ramp’. Hoe kwetsbaar ben je.

Relevant, want we proberen als buitenstaanders dergelijke rampen te vergeten, onpersoonlijk te maken  en door te gaan als vanouds, maar voor degenen die dit soort terreur meemaken wordt hun leven getekend en is het niet meer als vanouds.

Deze serie vind ik wel dwingend, ik kan er weinig anders van maken. De beelden zijn heel direct. Dat komt ook door de tekst bij de beelden. Zo kun je alleen op die manier de beelden beleven.

Carla

Leuke paragraaf 2.3. Interessante series.

Yvonne Brandwijk – Mrs. 

Deze serie is een ‘directe’ reportage van een oudere mevrouw in zwart-wit. Ik denk dat deze mevrouw in een verzorgingstehuis zit. Zij is (denk ik) niet de moeder van de fotografe. Daarvoor vind ik de titel te afstandelijk. 

Wat ik relevant vind aan de serie om te zien dat de vrouw, zoals het lijkt, nog blij/tevreden is, ondanks dat ze in een verzorgingshuis zit. En dat het belangrijk is dat zij liefdevol verzorgd wordt. Ook demente ouderen houden nog van structuur, plezier en de gewone dingen. Ze hoeven niet ‘achter de geraniums’ te zitten, ook al zullen ze zelf niet het intiatief nemen.

De serie laat genoeg ruimte voor eigen interpretatie. Ik zie nu pas in het klein de titel staan. Als je de titel niet weet lijkt het in eerste instantie een ‘gewone’ oudere dame. Pas later laten de foto’s zien, dat deze dame met heel veel dingen hulp nodig heeft. Elke foto op zich heeft zijn verhaaltje.

Deze serie is mooi gepresenteerd in zwart-wit. Komt rustig over en ontdaan van té veel informatie. Dit onderwerp wordt vaak gefotografeerd, maar wat ik in deze serie zo mooi vindt, is de liefde, de aandacht.

Wim Popeller – Paris Error

Deze serie vind ik veel moeilijk te beschrijven. Een indirecte benadering van een terroristische aanval in Parijs.

Ik denk dat de serie relevant is voor de wereld. Het laat nu niet eens vanuit het slachtoffer zien en geen sensatie verhaal. De fotograaf beschrijft  het geval van iemand die net-niet meer aanwezig was bij de aanval. Nou moet ik eerlijk zeggen, dat dat gevoel bij mij niet echt binnen komt. Ik krijg er geen beklemmend gevoel bij. Bij mij komt het erg registrerend over. 

De serie geeft mij wel ruimte voor eigen interpretatie. Maar dat komt ook door de tekst. Het gevoel van ‘wat als ik niet eerder weg was gegaan’. Ik kan mij daar wel wat beelden bij voorstellen.

Ik vind de serie mooi uitgewerkt. Opbouwend, gebruik maken van zwart-wit en kleur en ook de teksten. Heel divers, maar niet te druk. De serie heeft de foto’s en tekst nodig om het verhaal te vertellen. Het kunnen geen alleenstaande foto’s zijn.

Frans

Mrs: Zie een in zichzelf gekeerde dame op leeftijd, zonder contact met haar omgeving in een tijdsdocument wat iedereen kan overkomen. De serie geeft ruimte voor eigen invulling, beeld 1, 6 en 9 zijn voor mij overbodig. De presentatie in kleur heeft voor mij de voorkeur, denk ik.

Paris Error: Een weergave in tekst en beeld van een verschrikkelijke aanslag, een eigen invulling is overbodig. De teksten zijn een noodzakelijke aanvulling op de beelden. De presentatie is voor mij erg onrustig.

Frans schrijft bij de serie Mrs dat voor hem de serie in kleur voorkeur zou hebben. Ik stuurde een paar jaar geleden een serie in voor de Gelderse Persprijs die genomineerd werd als een van de drie topseries. Natuurlijk was ik verguld. Uiteindelijk werd de serie niet gehonoreerd met de hoogste onderscheiding, ondanks dat het juryrapport lovend was. Roel Rozenburg, hoofdredacteur van Hollandse Beelden, was een van de juryleden. Toen ik hem wat later ontmoette en vroeg waarom de serie het niet tot winnaar had geschopt, zei hij dat de serie gedateerd was door de zwart-wit afwerking. Het meeste werk van Yvonne Brandwijk is in kleur….. deze serie heel bewust in zw-w lijkt me.

Willy

Paris error

  1. De serie verhaalt in woord en beeld over de waarnemingen en gevoelens bij de fotograaf die getuige /bijna slachtoffer is van een terroristische actie.
  2. De serie biedt de kijker de mogelijkheid de aanslag te doorleven en zich te verplaatsen in de gevoelswereld van direct betrokkene. Het legt bloot wat politiek, media en omgeving veelal over het hoofd zien.
  3. Geen ruimte voor interpretatie, anders dan het perspectief van de fotograaf.
  4. De uitwerking vind ik helder, toegankelijk, consistent en doeltreffend in de mix van objectieve en nuchtere informatie in de vorm van eigen beelden, ooggetuigen beelden uit de bewakingscamera, het concept van de puzzel, het bonnetje als bewijs van ontsnapt zijn, tekst en analyse.
  5. De presentatie is als een visueel verslag in plakboek vorm. Die eenvoud en directheid laat toe dat de ervaring tastbaar en invoelbaar wordt.
  6. Wonderlijk hoe deze informatieve en nuchtere wijze van verhalen, de emotie, het gevoel van onheil en niet begrepen worden zo sterk kan overbrengen.

Margo

PARIS ERROR

De serie van Willem Popelier vertelt over de aanslagen in Parijs en hoe hij ternauwernood is ontsnapt aan de aanslag.

Ik vind deze serie relevant omdat het terrorisme wereldwijd een probleem is en niet alleen in Parijs. Door te blijven kijken naar de beelden en verhalen zullen we niet vergeten wat er is gebeurt.

Als je de serie bekijkt in zijn geheel dan is de betekenis alom duidelijk maar de beelden afzonderlijk laten zeker ruimte voor eigen interpretatie.

In eerste instantie vond ik de beelden met tekst niet fotografisch maar ze geven zo’n toevoeging aan het geheel dat ik ze er wel in vind passen.

De presentatie vind ik sterk door de combinatie foto en verhaal. Juist door de abstracte beelden komt je eigen herinnering weer helemaal boven.

Het mooie van abstracte beelden vind ik de ruimte die het laat.

Jammer ….

Jammer dat de site van Yvonne Brandwijk sinds 3 januari ‘uit de lucht’ is. Al eerder gold dat voor Gabriëlle de Kroon, daarvan was de website ook plotseling niet meer toegankelijk. Mogelijk dat de website gehacked was want nu is die weer bereikbaar. Bij de opdracht had ik haar naam al weg gehaald, maar ga die nu weer opvoeren. Het betreft haar serie Father. Juist vanwege haar aanpak van deze serie, zeer de moeite waard om er nog naar te kijken!!

Margo

Omdat de site van Gabriëlle de Kroon weer beschikbaar is heeft Margo naar de serie FATHER gekeken. Hier haar analyse:

Deze serie vertelt over haar grootvader die de  WO11 heeft meegemaakt. Als er iets relevant voor de wereld is dan is het wel een oorlog, de gevolgen hiervan vaak nog generaties later.

Je hebt de hele serie en de beschrijving nodig om het te kunnen begrijpen maar ook de foto’s van de documenten tijdens de oorlog geven al duidelijk een richting aan.

Het is een niet alledaagse uitwerking van een serie, hierdoor weet het mij wel te boeien. Ik wil weten wat hij heeft meegemaakt en hoe het met hem is vergaan.

Soms mis ik wel iets maar weet eigenlijk niet wat. Vind het wel sprekend om de portretten zwart/wit te presenteren en andere foto’s weer in kleur. Daarnaast gebruikt ze ook polaroids wat de serie weer wat speelser maakt.

Als je bij het portret van grootvader aankomt na de diverse documenten gezien te hebben komt deze wel binnen. Je ziet een doorleefd gezicht wat veel heeft meegemaakt maar ook de afschuw alsof hij de beelden van toen voor zich ziet.