De drie verschillende fotografen Eddy van Wessel, Marijn Fidder en Merel Schoneveld.
Bepaal van de drie series van deze fotografen vanuit welke invalshoek ze gemaakt zijn.
Roos
Marijn Fidder: haar eigen innerlijke gevoelens verwerkend door foto’s te maken van mensen waarbij ze de gevoelens herkend, waardoor ook zij zelf het verlies ook een plek kan geven.
Eddy van Wessel: Wil de uiterlijke wereld vastleggen om mensen bewust te maken van problemen die spelen. Zonder zijn foto’s raken deze problemen op de achtergrond en worden ze waarschijnlijk nog groter. Door ze een podium te geven is er kans op hulp.
Merel Schoneveld: legt met haar foto’s het uiterlijk van de vluchtige wereld vast, ze doet dit vooral door de vormgeving, de rauwe werkelijkheid weergeven.
Wim
Eddy van Wessel is, anders dan Marijn Fidder en Merel Schoneveld, een doorgewinterde documentairemaker met een enorme ervaring. Hij weet wat persbureaus van hem vragen. Hij maakt zijn series vaak in regio’s waar reizen en documenteren niet ongevaarlijk is. Hij laat zien hoe de wereld eruit ziet, wat er gebeurt en vooral hoe het de mensen daar vergaat. (uiterlijk/de wereld)
Marijn Fidder laat natuurlijk ook heel duidelijk zien hoe de wereld van kinderen met kanker eruit ziet, wat er met hen gebeurt en wat het met hun ouders doet. Het resultaat van de serie is zeer zeker uiterlijk/de wereld, maar haar drijfveer en de enorme invoelende manier van kijken verraadt een sterke persoonlijke betrokkenheid. Daarom denk ik toch dat het innerlijk/ik belangrijker is geweest om juist deze serie te maken.
Merel Schonenveld heeft een indrukwekkend portfolio van zw/w beelden. Je ziet dat die beelden ook met een sterk persoonlijk gevoel zijn gemaakt en geselecteerd. Prachtig werk! Haar serie “het laatste vreugdevuur” is erg goed gemaakt en hoort ook bij uiterlijk/de wereld.
Willy
Eddy van Wessel plaats ik in het kwadrant idee—wereld (2 uur). Eddy kiest niet voor het ‘vluchtig’ nieuwsfeit, maar voor het verhaal achter het nieuwsfeit. Het verhaal dat hij wil vertellen gaat over de gevolgen voor de mens/gemeenschap, ongeacht zijn rol in het conflict.
Marijn Fidder plaats in op de lijn ik—wereld (3 uur). Haar werk komt voort uit een persoonlijke betrokkenheid bij het onderwerp/thema. kinderen met kanker.
Dit motiveert haar, maakt dat ze dicht op het thema komt, waardoor haar foto’s een empathisch appel doen op degene die haar foto’s bekijkt.
Merel Schoneveld plaats ik in het kwadrant de wereld—vorm (4 uur). Haar werk toont de wereld zoals deze zich aan haar presenteert. Haar blik is gefocust op toevallige samenloop van dingen, met als effect humorvolle composities en anekdotische foto’s.
Bert
Marijn Fidder heb ik ontmoet bij haar uitleg van haar serie in het Museum Hilversum bij de expositie van de Zilveren Camera. Bewonderenswaardig zoals zij zich begripvol kan opstellen tijdens het fotograferen van kinderen waarvan sommigen op het randje van de dood balanceren. Zij is op dat moment in staat haar eigen emoties te beheersen om liefdevol en ook confronterend te fotograferen. (ongeveer 2 uur op de klok).
Eddy van Wessel heb ik daar ook zien hangen met enorme grootformaat afdrukken. De mensen op de foto’s waren bijna levensgroot zodat de impact maximaal was. Hij ziet het min of meer als een taak om de aandacht te vestigen op brandhaarden in de wereld die anders vergeten zouden worden. Hij begeeft zich dan ook niet zonder gevaar in risicovolle gebieden. En… gaat ook weer terug om de gevolgen na jaren te documenteren. (het is 3 uur op de klok).
Merel Schoneveld heeft een pakkende reportage gemaakt van het inferno, ontstaan na de jaarwisselingsbranden in Scheveningen. Schokkende afwisselende beelden van iets dat volkomen uit de hand gelopen was. Zo zie je de kwetsbaarheid van de mensheid als het een keer geheel uit de hand loopt. De beelden van haar website laten zich door mij omschrijven als: Stukjes van de werkelijkheid geknipt uit het leven! (Tussen 3 en 4 uur op de klok).