Naar aanleiding van deze paragraaf zou ik je willen vragen of in je nabijheid mensen of situaties zijn die je interessant vindt. In je nabijheid betekent dat je er gemakkelijk op af kunt gaan en dus geen uren hoeft te reizen. In je nabijheid is misschien ook wel iets waar je niet storend bent en dus gemakkelijk kunt fotograferen (zonder steeds opnieuw te moeten vragen of veel aan het regisseren bent). Of het interessant is bepaal je zelf. Maar iets interessant vinden is niet vaag. En je moet ook zeker niet een onderwerp of thema kiezen omdat je toch iets moet. Nee, er moet een persoonlijke betrokkenheid zijn, een beleving waar je je in wilt verdiepen of een zekere nieuwsgierigheid hebt naar ….. Het kan ook zijn dat je iets wilt onderzoeken waarvan je nog niet weet welke kant het opgaat. Je hoeft zeker nog geen compleet werkplan te maken.
Je mag je idee delen als je wilt, ook al is het nog prematuur of je dat werkelijk gaat aanpakken. Maar als je het nog een beetje voor jezelf wilt houden, snap ik dat ook wel. Een andere mogelijkheid is dat je het wel naar mij stuurt maar dat we het niet publiceren en ik met je spar via een retourmail. Laat me maar weten!
Ik krijg verschillende reacties op deze paragraaf en opdracht. Als ik hier ‘het verhaal’ van een van de deelnemers publiceer, is dat nadat ik daarvoor uitdrukkelijk toestemming heb gevraagd. Uiteraard hoeft niemand zich verplicht te voelen om voortijdig met informatie of project naar buiten te komen!
Carla
Wat een interessante paragraaf was dit weer! Ik heb genoten.
Wat betreft de opdracht, ik heb altijd wel ideeën voor series. Ik hou ze bij in een schriftje. Elk jaar neem ik ze even door, en meestal blijven er wel een of twee hangen. Mijn onderstaand idee is pas van recent.
Ik heb een vriendin in Utrecht. Een hele lieve vrouw, erg actief en positief. Maar zij heeft een behoorlijk verleden, waar zij niet zoveel over verteld. Ik hoor dus af en toe kleine brokjes, waar geen samenhangend verhaal van te maken is. Omdat ik het vermoeden heb dat zij in haar jeugd erge dingen heeft meegemaakt, ga ik daar ook niet te diep op in. Maar een paar weken geleden reageerde zij op iets wat ik vertelde over mijn jeugd. Zij zei toen ‘Ik heb een biologische èn een echte moeder’. En zij liet toen ook voor het eerst foto’s van beide moeders zien. En toen pakte ze een doosje, waarin een dagboek-schriftje zat van haar ‘biologische’ moeder. Een dagboek die zij geschreven heeft in een jodenkamp tijdens de oorlog. En volgens mij is zij daar ook overleden (dat vertelde zij nou net weer niet). Het gegeven ‘Ik heb een biologische èn een echte moeder’ icm het jodenkamp vond ik zo interessant, dat ik haar gevraagd heb of ik hier een fotoserie, met haar erbij, mag maken. Wat voor invloed heeft dit op haar leven. Zij vertrouwt mij heel erg en vind het goed.
Ik heb dit nu even laten liggen, weet ook dat ik dit stapje voor stapje moet doen. Waarom ik deze serie wil maken: ten eerste verwacht ik dat ik haar beter leer kennen en begrijpen. En ik denk daarnaast dat het voor haar ook heel verhelderend is. Stapje voor stapje bepaalde facetten van haar leven in beeld brengen. Heel voorzicht en ook niet alles. Daarnaast is het voor mij ook een uitdaging. Heel iets anders dan de typologische series die ik maak. Meer verhalend, associatief. Ik doe een foto van Rita erbij.