Zoek die analoge foto’s van weleer eens op. Sla je oude albums er eens op na. Fotografeer ze opnieuw uit je album want de oude negatieven opzoeken is een hels karwei om nog maar niet te spreken van het scannen ervan. Maak zo een documentaire van toen. Toen is niet nu, maar het hoeft ook geen vijftig jaar geleden te zijn. Voel je vrij om zelf jouw periode te kiezen. Voor de ‘generaties z en y’ onder ons, vervang analoog gerust door digitaal. Ook jouw tijd van toen is prachtig om te zien en te herbeleven……
Roos
I LOVE DOGS
Allereerst wil ik laten weten dat het geluksmomentjes heeft opgeleverd om in die oude albums te bladeren, genieten! Ik heb een serie samengesteld met de titel “ I Love Dogs”. Vroeger thuis met Friso, op kamers kwam Willem, daarna Pientje en nu Pleuntje. Hopelijk nog lang bij ons.
Kees
Als uitwerking van opdracht 4.1 heb ik mijn eigen ontwikkeling op het gebied van fotografie op een rijtje gezet. Het betreft de periode 1970 -1972. Ik voldoe daarmee niet precies aan de opdracht omdat het veel meer is dan de opdracht. Maar ik vond het te mooi om er in te knippen.
MIJN ONTDEKKING VAN DE FOTOGRAFIE
‘Een ontdekking berust vaak op toeval. Zo ook mijn ontdekking van de fotografie. Mijn broer zou voor een stage naar de VS gaan. Om die reden had hij een echte spiegelreflexcamera gekocht. Zijn oude toestel kon ik tegen een redelijk bedrag kopen. Ja, kopen. Bij ons thuis was niets gratis. Ook een overbodig geworden camera niet. Het waren geen cadeaus, er was hard voor gewerkt!‘ [uit het boek ‘Rebels tussen tulpen’]
Louis
Mijn Seventies
Deze foto’s komen uit het familiealbum en zijn zeker niet met de intentie gemaakt om gepubliceerd te worden. Ze zijn wel geselecteerd bij de oefening “documentair project dichtbij”. Ze laten mijn leven zien aan het begin van de jaren zeventig, toen voor mij alles in het teken van opbouwen stond. Ons eerste huis, kinderen, werk. Je ziet vooral terug waar mijn centrum lag, maar in het verschiet lag de wereld. Er is sindsdien een mensenleven verstreken, maar dat is een ander verhaal!
Rosemary
‘globetrotter’
In 1992 toen China nog maar net open was voor toeristen heb ik mogen kennis maken met het China van toen. Grote contrasten tussen steden en platteland, een-kind-politiek in de steden, de eerste nylonkousen, weinig auto’s, etc. Daaruit heb ik foto’s gehaald om mijn verhaal te vertellen. Dat was best moeilijk, wat vertelt het verhaal…
Hierbij een impressie van China 1992 steden vs platteland. Het contrast tussen het stadsleven (o.a. opkomst 1e fastfood ketens, nylons, Amerikanisering) en het platteland (onveranderd met veel ouderen ). De deregulering van de overheid (begint al op de scholen met drillen en strenge opvoeding) en de propaganda voor 1 kind (propaganda voor meisjes omdat iedereen liever 1 jongen had). Op platteland waren meer kinderen toegestaan en was alles vrijer en losser.
Wim
for ever young
Wim schrijft: “Het is een vrij kort filmpje geworden, niet meer dan een inkijkje. Ik heb geprobeerd niet alleen de mode en haardracht van de jaren 70 te laten zien, maar, omdat het over fotografie gaat, ook hoe wij onze foto’s toen inplakten in albums of plakboeken. Als het boek vol was had je een chronologische weergave van de vastgelegde periode. Ik vraag me af of mijn kleinkinderen over 50 jaar ook nog alle jeugdfoto’s hebben. Een desastreuze handeling met je tablet of smartphone is zo gemaakt ……”
Ik heb nu een stuk of wat reactie binnen en gepubliceerd. Ik word er blij van temeer daar je ziet wat voor een belangrijk medium fotografie is. Niet alleen voor ‘ons fotografen’ maar voor iedereen die iets van herinneringen vastleggen en het daarmee levend houden. Misschien is dat wel één van de belangrijkste redenen om te fotograferen. Terug te zien wat was. Barthes, de Franse filosoof die we al eerder zijn tegengekomen zei het al. ‘Op het moment dat de foto gemaakt is bestaat dat moment al niet meer. Dat wat is, is geweest.’
Carla
the harley van Kees
Wat leuk om weer eens door de fotoboeken te gaan. Ik wilde een serie over mijn jeugd insturen, maar toen kwam ik het fotoboek van mijn man tegen. Kees rijdt al vanaf zijn 17 jaar op een Harley Davidson. Hij heeft er drie gehad, allemaal oudjes van rond 1932. Hierbij een impressie van zijn belevenissen in zijn jeugd.
Trees
BRAAF
Als ik de foto’s uit mijn jeugd terugkijk zie ik vooral ‘braaf’ en tevreden zijn met weinig. Traditioneel en katholiek. Ons eerste echte huis van steen, nieuwbouw, nauwelijks een auto in de straat, wel een kerk op de achtergrond. Een dagje uit naar Scheveningen, achter het hek van het betaalde strand. Twee keer naar de Veluwe op vakantie, in een houten keet, één ruimte waar we allemaal aten en sliepen. Het klassenfeest, onder de visnetten en schuifelen. Maar altijd binnen de lijntje blijven. Met een vriendin op Tienertour, alleen door Nederland. Met als hoogtepunt een daad van verzet, doen alsof je vrij was, …….. Damliggen, heel onschuldig.
Peter
mijn rode draad … Indonesië
Hierbij de opdracht over mijn persoonlijke geschiedenis. Een rode draad in mijn leven is mijn geboorteland Indonesië. Zelf heb ik geen herinneringen aan mijn jeugd in dat land, maar toch blijft dit land een rol spelen in mijn leven. Ik ben er verschillende keren terug geweest en heb toen ook mijn ouderlijk huis op de theeplantage Bah Buton bezocht. De eerste drie foto’s zijn uit mijn jeugd, foto 4 is in 1989 gemaakt. Foto 5 en 6 zijn in 2019 gemaakt. Het verval van de huizen is duidelijk te zien. De laatste 3 foto’s waren in kleur, voor de eenheid heb ik ze zwart wit gemaakt.
wat we al wel wisten
We -fotografen- maken ons druk over het beeld. Compositie, kleurgebruik, scherpte en dergelijke spelen vaak de boventoon. We zijn de meesters van de techniek en de vorm. Ik wil het zeker niet wegwuiven, maar in essentie gaat het daar niet over. Het wordt juist in deze opdracht duidelijk dat het gaat over de betekenis van de foto. De waarde van wat eens was en niet meer is. Ik dacht dat het de Franse Filosoof was die schreef dat het in de fotografie per definitie gaat over ‘wat was, is’. Op het moment dan de foto gemaakt is, wordt er geschiedenis geschreven. Onze eigen geschiedenis -onze herinneringen- zouden als een gatenkaas zijn zonder fotografie. Weet jij nog hoe je dochter van 3 maanden eruit zag, of toen ze twee was…… Gelukkig hebben we de foto’s nog. De betekenis van onze oude foto’s is enorm. Je kijkt terug, niet naar de techniek of de vorm. Zelfs een onbedoelde onscherpe foto heeft ons iets te vertellen. Ik heb nogal wat reacties op deze opdracht gekregen. Feitelijk gingen ze over de essentie van de fotografie. Het waardevolle van wat was. Voor de documentaire fotoserie -met engagement of betrokkenheid gemaakt- is het naar mijn idee niet anders.
het waardevolle van wat was, is
Margo
voor het eerst feestjes ….
Ik heb mijn tienerjaren doorgebracht in de jaren ’70. Ik had voor het eerst feestjes, ging op kamers (foto 6+7) en ging trouwen toen ik 18 was ( foto 8) wat toen heel normaal was om zo jong te trouwen. Samenwonen was veel minder vanzelfsprekend. De tijdsgeest van de jaren ’70 is goed terug te zien aan de kleuren van het interieur, wit oranje en bruin. Ik ging voor het eerst reizen, eerst de tienertour met mijn vriendin, daarna op kamp met jongerencentrum de Metro (helaas heb ik daar geen foto’s van) en vervolgens met mijn man in een klein tentje naar Oostenrijk.
Wil
Van luier tot sluier
Een selectie gemaakt uit het foto-album van Wils jeugd. De periode beslaat 1957 – 1978.
“Ik ben de derde dochter uit een gezin van 4 kinderen. Mijn zusje is geboren in januari 1957 en ik ben in december van datzelfde jaar geboren. Toen was het gebruik van anticonceptiemiddelen nog niet toegestaan door de katholieke kerk. Mijn moeder had geen baan buitenshuis, maar had werk genoeg in het drukke gezin zonder wasmachine en andere elektrische huishoudelijke apparaten. Het begint bij mijn baby-foto en eindigt in 1978 op mijn trouwdag. Het toont mijn jeugd; mijn broer en zusjes op de grond tv aan het kijken, een schoolfoto, mijn eerste vakantie naar Oostenrijk (op 15 jarige leeftijd), een dagje Amsterdam met mijn vriendin (die nog steeds mijn vriendin is) mijn oranje gekleurde kamer met poster van Shocking Blue en mijn eerste vriend op de motor, met wie ik inmiddels 43 jaar getrouwd ben.”
Wil schrijft verder … De foto’s zijn uiteraard niet allemaal mooi meer van kwaliteit, maar laten volgens mij een mooi persoonlijk verhaal zien van mijn jeugd.